Właściwe przygotowanie nart do sezonu to podstawowa sprawa, o której absolutnie nie można zapomnieć. Procentuje ono nie tylko miło i wygodnie spędzonym czasem na stoku, ale także (a może przede wszystkim) zwiększeniem Twojego zaufania do nart i uzyskaniem pewności, że wszystko z nimi w porządku, a Ty możesz szusować bezpiecznie.

Odpowiednie zadbanie o narty sprowadza się, dla większości z nas, do oddania ich do serwisu. Jest to najwygodniejsza i najlepsza opcja. Czy wiesz jednak, jakie usługi powinien wykonać serwis narciarski i dlaczego właśnie te są ważne? Zapraszamy do lektury pierwszej części naszego poradnika.

Etap I – przekazanie nart do serwisu.

Przekazanie nart do serwisu to tak naprawdę pierwszy etap w procesie ich serwisowania. Dla Ciebie jest on o tyle istotny, że tutaj specjalista, w ręce którego oddajesz swoje narty, często jest w stanie zauważyć już na przysłowiowy pierwszy rzut oka, jakie prace trzeba będzie wykonać. Serwisant przeprowadzając inspekcję sprawdza czy narty wymagają tylko ostrzenia i smarowania czy dodatkowo np. wypełnień ślizgu. Sprawdza także czy narty nie posiadają pęknięć i rozwarstwień. Po oględzinach pracownik serwisu powinien poinformować Cię o celowości wykonania konkretnych zabiegów i ich cenie. Oczywiście to Ty decydujesz, czy są dla Ciebie niezbędne, ale na pewno warto rozważyć sugestie profesjonalisty.

Teraz zaglądnijmy do wnętrza serwisu – co tam będzie się działo z naszym nartami?

Etap II – przygotowanie ślizgu do naprawy.

Przygotowanie ślizgu do naprawy jest pierwszym etapem prac serwisowych, w którym można wyróżnić 3 podkategorie:

• sprawdzenie geometrii ślizgu

• ocenę uszkodzeń ślizgu

• szlifowanie wstępne (czyszczenie i wyrównywanie ślizgu).

Sprawdzenie geometrii ślizgu.

Sprawdzenie geometrii ślizgu przeprowadza się przy pomocy liniału, przykładając go do powierzchni ślizgu prostopadle do krawędzi. Narty powinny mieć zupełnie płaskie (splanowane) ślizgi, tworzące idealnie równą linię z krawędziami. Wówczas narty są stabilne, łatwe w kontroli i dobrze skręcają. Możliwe są jednak do zaobserwowania następujące przypadki:

Wklęsła powierzchnia ślizgu.

Gdy powierzchnia ślizgu jest wklęsła (concave) narta opiera się na krawędziach i dlatego trudno skręca i ma tendencje do „zacinania” krawędzi. Taki ślizg spotyka się często w nowych, tanich nartach typu Cap, ale może też być spowodowany szlifowaniem nart przy zbyt dużej prędkości narzędzia ściernego.

Wypukła powierzchnia ślizgu.

Gdy powierzchnia ślizgu jest wypukła (convex) krawędzie narty mają słaby kontakt ze śniegiem i dlatego narta jest trudna do kontroli – reaguje bardzo niespokojnie. Taki ślizg można spotkać w tanich, źle skonstruowanych nartach, może też być spowodowany zbyt długą eksploatacją bez serwisowania (krawędź bardzo „zjechana”) lub błędami w poprzednich serwisowaniach.

Ocena uszkodzeń ślizgu.

Serwisant sprawdza, czy istniejące ubytki ślizgu nie są „na wylot” i nie odsłaniają rdzenia narty (kolejnych warstw materiału pod ślizgiem) – szczególnie przy krawędziach. Takie uszkodzenie uniemożliwia bowiem szlifowanie narty bez uprzedniej naprawy ślizgu – nie wolno dopuścić do tego, by chłodziwo (wodny roztwór antykorozyjnej emulsji szlifierskiej) wniknął do wnętrza narty (pod ślizg).

Szlifowanie wstępne.

Szlifowanie wstępne, czyli inaczej mówiąc czyszczenie i wyrównywanie („planowanie”) ślizgu ma na celu:

• oczyszczenie ślizgu narty z brudu, rdzy i resztek smaru

• usunięcie małych rys i ubytków ślizgu (nie trzeba będzie ich zalewać)

• wyrównanie ślizgu do poziomu krawędzi („planowanie” ślizgu)

W zależności od rodzaju serwisowanej narty do szlifowania wstępnego używane są różne narzędzia ścierne:

• narty rekreacyjne (miękki, gruby ślizg, szerokie krawędzie) – taśma ścierna

• narty sportowe (twardy, cienki ślizg, wąskie krawędzie) – twardy kamień szlifierski.

Etap III – naprawa ślizgu.

Ze względów technologicznych możemy wyróżnić dwie metody stosowane w przypadku tej usługi:

• topienie materiału uzupełniającego ślizg,

• wklejanie materiału uzupełniającego ślizg.

Naprawa ślizgów materiałem topionym.

Polietylen – podstawowy składnik ślizgów narciarskich – zmienia swoją twardość już od temperatury 150° C. W temperaturze 220° C polietylen staje się miękki, zaś przy wyższych temperaturach – płynny. Dla uzyskania optymalnego połączenia płynnego materiału uzupełniającego ślizg ze stałym materiałem ślizgu konieczna jest temperatura powyżej 250° C. Polietylen posiada cząsteczkę o budowie liniowej, poprzez rozgrzanie do optymalnej temperatury pojedyncze cząsteczki mogą się łączyć w nowe „poli-cząsteczki”, gwarantując mocne połączenie.

Uszkodzenia „nie na wylot”.

Pojedyncze rysy i małe ubytki ślizgu „nie na wylot” po oczyszczeniu i usunięciu sterczących zadziorów uzupełniamy roztopionym polietylenem. W naprawianych miejscach ślizg musi być suchy i czysty. W zależności od rodzaju ślizgu wybiera się materiał czarny lub przeźroczysty.

Uszkodzenia „na wylot” i przy krawędzi.

Większe ubytki, uszkodzenia „na wylot” do rdzenia narty oraz wszystkie uszkodzenia przy metalowych krawędziach są przed zalaniem polietylenem gruntowane specjalnym materiałem do napraw „METAL GRIP”. Składnikiem tego materiału jest klej, łączący wszystkie elementy konstrukcyjne narty.

Naprawa ślizgów materiałem wklejanym.

Duże i głębokie, sięgające do rdzenia narty ubytki ślizgów oraz uszkodzenia przy krawędziach dają się naprawić tylko przez wycięcie zepsutego fragmentu i wklejenie w to miejsce kawałka oryginalnego ślizgu. Omówione powyżej zalewanie roztopionym polietylenem nie zdaje w takich przypadkach egzaminu, ponieważ materiał naprawczy używany do zalewania:

• posiada gorsze własności ślizgowe

• jest miękki i mniej odporny na ścieranie

Z tego względu w nartach wysokiej jakości uszkodzone ślizgi powinny być naprawiane wyłącznie poprzez wklejanie oryginalnego ślizgu. Prawidłowo, czysto wykonana wklejka zapewnia trwałą i zupełnie niewidoczną naprawę ślizgu.